Początki Gminy Biłgoraj kwatery należy wiązać z powstaniem w XVI w. takich osad jak Gromada, Dąbrowica i Oleandrów – obecna Sól. W 1578 r. powstał Biłgoraj – miejski ośrodek położony nad rzeką Ładą na Roztoczu, który między innymi koncentrował wymianę towarów zaplecza wiejskiego. W następnych latach powstawały kolejne osady: Bukowa, Żelebsko, Smólsko Małe, Ciosmy, Wola, Puszcza Solska. Ludność tych wiosek trudniła się przede wszystkim rolnictwem, hodowlą oraz ,,rzemiosłami leśnymi”. Tereny te dość szybko zyskały na rozgłosie i znaczeniu przede wszystkim z powodu sitarstwa, które było główną gałęzią tutejszej gospodarki. Rozwój sitarstwa i jego najlepsze lata datowane są do lat sześćdziesiątych XIX w. Po tym okresie następował stopniowy upadek rzemiosła spowodowany zmniejszonym popytem na wyroby sitarskie związanym z wprowadzeniem na rynek sit drucianych, upadkiem roli handlowej Biłgoraja oraz brakiem dogodnych połączeń komunikacyjnych. Wszystko to sprawiło, że tereny w znacznym stopniu zubożały, a miejscowa ludność często emigrowała w bogatsze strony Polski bądź poza granice kraju. Podczas zaborów rozwijała się jedynie rabunkowa gospodarka leśna prowadzona przez zaborcę. W okresie tym powstała jedyna droga bita Biłgoraj – Zamość oraz 25 kilometrowy odcinek kolejki wąskotorowej na trasie Biłgoraj – Zwierzyniec umożliwiający wywóz drewna. Ważnym wydarzeniem było utworzenie w 1919 r. powiatu biłgorajskiego razem z powiatowymi instytucjami i organizacjami, które rozpoczęły działalności mającą na celu wyeliminowanie zacofania gospodarczego i społecznego tych terenów. Działania te przerwał wybuch II wojny światowej oraz okupacja niemiecka. Tutejsze duże kompleksy leśne sprzyjały tworzeniu się ośrodków ruchu oporu. W lasach działały liczne oddziały partyzanckie tocząc krwawe boje z okupantem. Miejsca z tym związane upamiętniają cmentarze, groby wojenne oraz miejsca pamięci.